MAHPUS DAMI (esrarlı perde) *SON ŞİİR

 
Saflık kurnazlık hatasında sonun
Yazılıp çizilen bilmediğin oyun
Demir kapı ardına düşer yolun
İsteyerek gelmedim ben bu ele
Bilerek düşmedin sen bu yere

 

 

Kıvrılır yollar taşla döşeli
Avluya çıkan yüzler neşeli
Bilemezsin kim akıllı kim deli
Güneş nefes, nefes doğacak
Duygular sel olup akacak

 

 

Taş soğuk döşek soğuk
Buğulu gözler sesler boğuk
Damarda pıhtılaşan kan donuk
Istırap bezeli hırçın gönüllerin
Sabır sınavıdır ömür dediğin

 

 

Yaralı gövdeni gömersin maziye
Korku aslanı boğdururlar kediye
Sadakatin ödülü parmaklık hediye
Hakka teslimiyet gönülden zikir
Hayat zembereğinde kıvrılan nehir

 

 

Gardiyan boynunu büken fil
Amir emreder mahkûm sefil
Sayımda başlar sıra, sıra dizil
Parmaklıklar ardında düşünceler boğar
Gün yeniden umuda doğar

 

 

Kararır gün gecede ay
Tutku tavşankanı demli çay
Sigaradan nefes dumanını yay
Ciğere iner öldüren zifir
Beynimi kemirir korkunç fikir

 

 

Yılları tüketen binalar kat, kat
Burada sorguyla başlar hayat
Suçluluk duygusu uzayan hat
Girdapta süzülür dilinde isyan
Özgürlüğü hayal görür insan

 

 

Hatıralar, hatıralar dostlarım nerede
Sükûta pencere Sema’ya perde
Köpürür gün düşürür derde
Elimde sabır taşım gönlümde şükür
Duvarda lekeler gölgeler yürür

 

 

Kırmızı kan ile akan oluk
Dar hücrede esrarlı boşluk
Bıçağı kemiğe dayayan yokluk
Baykuşlar ağladı baykuşlar güldü
Dilsiz geceye hissimi gömdü

 

 

 

Balçıkta can bulan insani beşer
Zindana düşünce haline şaşar
Rabbimin verdiği nefesle yaşar
Düş kak kanaya, kanaya
İmanın cevher sermaye sana

 

 

Zindan dar gelir gönül bağıma
Hayal tacını kondurdum başıma
Karlar düşer tel, tel saçıma
Rüzgârım sonbaharın hüzünlü eser
Vakit daralır nefesleri keser

 

 

Tebessüm fısıldayan gözle izlersin
Buda geçer ya hû diye inlersin
Pencere önüne güller dikersin
Üzgün, üzgün yeşerir goncalar
Bozar rengini benim gibi bocalar

 

 

Nefise uyulursa tenden bıkılır
Geçen zamanda canlar sıkılır
Voltada adım, adım taşlar sayılır
Yorgun düşer eskiyen yapı
Gözlerde büyür demir kapı

 

 

Gecede üç telli sazın sesi duyulur
Gümüş şamdan perde soyunur
Gözyaşıma ayak uyduran yağmur kudurur
Ruhum buz parçası gibi eriyen ölü
Arzular cellât yaprak dökülü

 

 

Pervane olur ortada gölgeler
Taşta periler cümbüşü izler
Derdimi taşın oyuğuna gizler
Arayan soran olmasa bile
Bencileyin avunursun mavi hayal ile

 

 

Ölü benliğimi dolduran kepçe
Bileklerimi sıkar takılan kelepçe
Allaha yazdığım dua dilekçe
Sabır, sabır düşer heceler
Gövdemi kızıla boyar şimşekler

 

 

Kanla yudum kirli mendili
Aynalarda belirir tenin hayali
İçten içe eritirler kandili
Gül kokulu rüzgâr eser
Mahpus damında ömür biter

Ahmet Faruk GÜVENÇ