Bir gün Peygamber efendimiz (s.a.v) sabah namazını kıldırır.SAbah Namazını kıldırdıktan sonra selam verir,
Ebu BEKİR nerededir? diye sorar.
Cemaatin arkasında,safların arkasından buradayım efendim der...
Efendimiz biraz yanıma gelirmisin buyurur...
Ve Ebu Bekir efendimizin yanına gelir...
Anlat bakalım bir şeyler oldu galiba buyurur...
Hz Ebu Bekir'in Sıddık Efendim tam siz birinci rekata tekbir aldınız,bende uydum,fatiha_i Şerifeyi (Elhamdülillehi)okurken ,sonuna doğru gelirken, abdestime bir şüphe geldi,bir şey arız oldu.Hemen Namazdan çıktım abdestimi yenilemek üzere...
Çıkınca orada bir altundan bir kap gördüm,içi su dolu lakin üzerinde bir mendil örtülüydü.Hemen o su ile alel acele abdest aldım,o mendil ile kurulandım ve hemen geldim.
Daha siz Fatihadan sonra Zammı süreye devam ederken gene yetiştim Ya RASÜLELLAH
Ya Eba Bekir onun için sizi çağırdım.Çünkü ben tam FAtihayı okudum.Zammı süreyi okudum
Rükuya gidecektim dizlerim tutuldu,bir türlü gidemiyordum ve ayetleri uzattım...
Size müjdeler olsun YA EBA BEKİR
Sen yetişmen için namaza çıkınca o Altun kaptaki suyu getiren CEPRAİL (a.s) idi.
O mendili tutan MİKAİL (a.s) idi
Banada geldi Ebu Bekir namaza yetişecek Namazı biraz uzat diyen İSRAFİL (a.s) idi.
ONUN İÇİN SİZİ ÇAĞIRDIM buyuruyordu...
İşte o zatları o zatlar yapan Efendimiz (s.a.v) ile müşerref olmuş olduğu halde yine Efendimize doymuyorlardı. Efendimizin muhabbeti ile kavrulmuş kendini yok etmiş,küçüklüğünden beri efendimize arkadaş, tabi olmuş,muhabbet etmiş. Çünkü onlar efendimize tabiri caizse sırılsıklam aşıklalardı.
İşte Hizmet edenler böyle büyük nimete ve hikmete mazhar oluyorlar. Hayatları bambaşka olduğu gibi Namazları bile bambaşka oluyor.
O halde Hz Allah cümlemizi kendi hak yolunda hizmet edenlerin yolundan ayırmasın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder