İman sevgiye benzer, inkar ise nefrete. Sevgi pozitif bir şeydir, nefret negatif. Sevgi insanı artırır, nefretse insana hiçbir şey katmaz. Tıpkı bunun gibi, iman özü itibarıyla pozitif bir değerdir, inkar ise negatiftir.
İman artmak, inkar eksilmektir. İman değer katar, inkarsa hiçbir değer katmaz.
İman hatırlamak, küfür unutmaktır. Hatırlamak geri kazanmaktır, unutmaksa kaybetmek ve azalmaktır. İman eden, vicdanında peşinen var olan “hudurî bilgi”yi hatırlamış sayılır. İmanla hatırlanan varoluşsal emanettir, inkarla unutulan var kılınan “ben”dir.
İman bir bağlanış, inkarsa bir kopuştur. Bağlanmak kişiyi “emin” kılar. Bu yüzden iman varoluşsal güvenliğin garantisidir. İnkarsa fıtrattan kopuşu temsil eder.
İman sebattır, inkar savruluş. İman, sahibinin kendi yerinde iskanını sağlar. Yerinde iskan eden, sükunet bulur. İnkar eden yol almaz, dolaşır. Savrulan “sükunetini” kaybeder. Bu, sahte bir özgürlük hissi uyandırsa da, aldatıcı olduğu çok geçmeden anlaşılır. Çünkü inkar, “özü gürleştirmez”, aksine özü çürütür, kurutur.
İman haddi bilmek, küfür haddi aşmaktır. İman, bir kendinde olma halidir. Kendinde olmayan, kendini kaybeder. Kendini kaybeden, haddini bilmez.
İman şükürdür, inkar nankörlük. Teşekkür ekmeğin değil, ekmeği verenin hakkıdır. Sahipsiz nimet olmaz. Bir şey nimetse, mutlaka sahibi vardır. Nimeti fark eden, nimetin sahibini arar. Nimetin sahibini bulan, O’na teşekkür eder. Nimeti fark etmemek, nankörlüktür.
İman vefadır, inkar vefasızlık. Allah’a vefa göstermeyen, başkasına vefa göstermez. En büyük vefakarlık, “En Büyük Olana” vefakarlıktır.
İman yüzünü dönmektir, küfür sırt çevirmek. Nura yüzünü dönen, gözünü aydın eder. Nura sırtını çeviren, hayatı kendisine zindan eder.
İman belirlenmiş koordinatlarda yol almaktır, inkarsa yılkı atı gibi dolaşmak. Allah göklerin ve yerin nurudur. Allah’a iman, nurun kaynağına yönelmektir. İnkar ise bir yere yönelmek değil, bir yönelişi reddetmektir.
İman ilgidir, küfür kayıtsızlık. İman eden, varoluş anlam ve amacına ilgi duymuş, inkar eden varoluş anlam ve amacına kayıtsız kalmış olur.
İman bilinci bilinç üstüne bağlar, inkar ise bu bağı koparıp bilinç altına bağlar. İman, insan idrakine sonsuz ufuklar açan ve onu son durağı olmayan bir tekamül yolculuğuna çıkaran itici bir güçtür. İnkar ise bilincin bilinç üstü ile bağını koparır. Bu durum, bilincin bilinç altına mahkum olmasıdır. Böyle bir bilinci, iç güdüler ve ayartıcı benlik yönetmeye başlar. Allah’a kul olmaktan kaçınan, kendini, bilinçaltı aracılığıyla yöneten güdülerin (nefsinin) elinde kul olarak bulur.
İnsanların Allah’a gereği gibi tanıyıp kul olmasından kim rahatsız olur?
Kim olacak?
Kula kul olanlar ve kulu kendine kul etmek isteyenler…
alıntı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder